Στο ράφι...

Ο Ισίδωρος Ζουργός γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1964. Σπούδασε Παιδαγωγικά και υπηρετεί στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση ως δάσκαλος. Έχει δυο παιδιά και σήμερα εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Έχει συνεργαστεί στο παρελθόν με διάφορα περιοδικά δημοσιεύοντας ποίηση και πεζογραφία, καθώς και βιβλιογραφικά κριτικά σημειώματα. Έχει επίσης ασχοληθεί με θέματα διδασκαλίας της λογοτεχνίας στο δημοτικό σχολείο και ιστορίας της εκπαίδευσης. Το 1996 συμμετείχε στη συλλογική έκδοση κειμένων για την εκπαίδευση, με τον τίτλο "Αναπνέοντας κιμωλία -γραφές εκπαιδευτικών", από τις εκδόσεις Σαββάλα. Έχει εκδώσει τα μυθιστορήματα: "Φράουστ" (Λιβάνης, 1995/Πατάκης, 2010), "Αποσπάσματα από το βιβλίο του ωκεανού" (Πατάκης, 2000/2007), "Η ψίχα εκείνου του καλοκαιριού" (Πατάκης, 2002/2010), "Στη σκιά της πεταλούδας" (Πατάκης, 2005), "Η αηδονόπιτα" (Πατάκης, 2008), "Ανεμώλια" (Πατάκης, 2011 - Βραβείο Αναγνωστών ΕΚΕΒΙ). Επίσης, συμμετείχε στη συλλογική έκδοση "Ζωολογία του πάνω και του κάτω κόσμου" (Πατάκης, 2009), στη σειρά "Hotel-Ένοικοι Γραφής", που επιμελείται ο Μισέλ Φάις. 

Το µυθιστόρηµα Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλµοσίνο είναι η ανοιχτή παλάµη ενός χεριού που ακουµπάει στον χάρτη της Ευρώπης του 17ου αιώνα, ενώ κάθε δάχτυλο της αφήγησης, δείχνει και διαφορετικό σηµείο του ορίζοντα – η Αγγλία του Νεύτωνα και της Βασιλικής Εταιρείας, το ανεξίθρησκο Άµστερνταµ των εµπόρων, η παγωµένη Πετρούπολη του τσάρου µεταρρυθµιστή, η Βενετία της µάσκας... Ο καρπός του χεριού αγγίζει την οθωµανική απεραντοσύνη, τη Θεσσαλονίκη, την Κωνσταντινούπολη και τον Χάνδακα, τα όρια της Ευρώπης.

Ο Ματίας Αλµοσίνο, κρυπτοεβραίος στη Βασιλεία της Ελβετίας, διασχίζει από τρυφερή ηλικία τη Respublica Christiana, τη χριστιανική επικράτεια, ορφανός µε τον τρόπο του Ντίκενς και δέσµιος της θεοκρατικής καταδυνάστευσης της εποχής του. Χτίζει την ενηλικίωσή του µέσα από περιπέτειες, καθώς αλλάζει µάσκες θρησκευτικής και φυλετικής ταυτότητας, διχασµένος σχεδόν ως το τέλος από το µέγαδιακύβευµα που εγκαινιάζει ο αιώνας του: τη γέννηση του επιστηµονικού λόγου και την ανάφλεξη του ορθολογισµού απέναντι στη νοσταλγία του θαύµατος και στις πιο ακραίες µεσσιανικές προσδοκίες. Ο Σπινόζα κι απέναντί του οι πιο µισαλλόδοξες συγκρούσεις, ο Ντεκάρτ και ο ΣαµπετάιΣεβί, το σύµπαν µε τα µάτια της νέας επιστήµης ως µια καλοκουρδισµένη µηχανή και αντίκρυ της η αναµονή του τέλους του κόσµου στα 1666 µ.Χ.

Οι τόποι των ταξιδιών αλλάζουν ραγδαία σε µια πλούσια σκηνογραφία: µια διάβαση στις Άλπεις, η Βενετία της παροικίας των Εβραίων και των Γραικών, η Θεσσαλονίκη του Σαµπετάι Σεβί, η Πάντοβα και το φηµισµένο της πανεπιστήµιο, το Τζάντε, η πτώση του Χάνδακα, η Κωνσταντινούπολη των θαυµάτων, το Λονδίνο της νέας επιστήµης, τόποι της Γερµανίας, οι ρουµανικές χώρες των ορθόδοξων ηγεµόνων, η επικράτεια του Μεγάλου Πέτρου µε τις στέπες και τα ξεχειλισµέναποτάµια και, τέλος, ένα όρος που το είπανε ?γιο.

Το µυθιστόρηµα εξιστορεί τη ζωή ενός προικισµένου ανθρώπου, γιατρού και πολυπράγµονα στοχαστή, που δρασκελίζει χώρες, γλώσσες, πολιτισµούς, που περιπλανιέται σε ανθρώπους και ιδέες. Ένα βιβλίο για την ιστορία της ιατρικής και της Ευρώπης, ένα χρονικό της νοσταλγίας του Θεού και της συνάντησης των θρησκειών, ένα οδοιπορικό στη µελαγχολία, στην αναζήτηση της φιλοσοφικής καταφυγής στον άλλο άνθρωπο και στο πρόσωπό του.

Όλα είναι σκηνές από τη διάρκεια µιας ζωής – σκηνές µόνο, γιατί ακόµη και το µυθιστόρηµα αδυνατεί να αναπαραστήσει τον ανθρώπινο βίο στην ολότητά του.

Λίγο πριν το γύρισμα του 1900, ενώ η αστική τάξη διευρύνει την ακτινοβολία της και τη ισχύ της, οι αυτοκρατορίες, που απλώνονται στη χερσόνησο του Αίμου μέχρι ψηλά στη Νότιο Ρωσία, αμφισβητούνται από κάθε λογής κινήματα. Κινήματα απελευθέρωσης από δυνάστες ή κατακτητές, από αλλοεθνείς ή αλλόδοξους, από οτιδήποτε κρατάει τον κόσμοδεμένο στο χθες, στο τέλμα, στην υποταγή, πνίγει τις ικανότητες του και κάθε φωνή για ελευθερία ή δικαισύνη. Μια γυναίκα αποφασίζει το δικό της μακρύ δρόμο για μια ζωή που θέλει η ίδια να ορίζει με τα αισθήματα της, τις ιδέες της και τις επιλογές της. Μια ζωή που η μία ανατροπή διαδέχεται την άλλη, μαζί με τις ανατροπές που παρασέρνουν έθνη και κοινωνίες. Μία ζωή που υφαίνεται μέσα από τις σχέσεις της με πέντε άνδρες. Πέντε άνδρες είδωλα μιας άλλης εποχής, κάποιοι που μπορεί να υπάρχουν ακόμη και σήμερα ακόμη.

Η ιστορία μιας οικογένειας που θέλει να προκόψει, ν' ανεβεί κοινωνικά, να ορίσει την ταυτότητά της με την αστική τάξη στην οποία ανήκει.

Το μεγάλο μυστικό της οικογένειας που σέρνεται πάνω από τριάντα χρόνια και την σφραγίζει.

Η ζωή του γόνου της οικογένειας, ο μυστικός του κόσμος, σχέσεις πατροπαράδοτες και σχέσεις ασυνήθιστες υφαίνουν την δική του περιπέτεια.

Δρόμοι ζωής, που αναμετρώνται με την Μεγάλη Ιδέα, τον Διχασμό, την Μικρασιατική Καταστροφή, ξετυλίγονται στην Πάτρα, στην Αθήνα, στον Πειραιά, στο Βερολίνο.

Η ιστορία μιας κοινωνίας από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι τον Μεσοπόλεμο.

Τα προσωπικά όνειρα, τα πάθη και οι ευαισθησίες των ηρώων, αλλά κι η ελπίδα, η προσπάθεια για έναν κόσμο καλύτερο, πιο δίκαιο σε μια ανήμπορη δημοκρατία, σε μια αδύναμη κοινωνία.

Όλα μια αναλαμπή, μια μεγάλη αναλαμπή με αρχή και τέλος.

Έξι πρόσωπα αφηγούνται ισάριθμες ιστορίες και συνθέτουν συγχρόνως την περιπέτεια ζωής του κεντρικού ήρωα και των σχέσεων τους μαζί του. Σχέσεις εξουσίας και δεσμοί καταπίεσης, αλλά και σχέσεις φιλίας και έρωτα, ελευθερίας και δημιουργίας. Σ? έναν κόσμο που φεύγει και σ? έναν κόσμο που έρχεται, στα τέλη του περασμένου αιώνα και στις αρχές του 20ου αιώνα, κάποιοι αναζητούν καινούργιες απαντήσεις, συγκρούονται για τις ιδέες τους, κυνηγούν προσωπικά και συλλογικά οράματα. Πρόσωπα και κουβαλούν την ιστορία των προγόνων τους και αποφασίζουν να γράψουν τη δική τους. Χαράζουν μόνοι τους το δρόμο τους, πιστεύοντας σε αξίες, δημιουργούν, μπορούν ν? αντλούν δύναμη ακόμα κι όταν όλα τους έρχονται ανάποδα.Το σημαντικό έργο του Νίκου Θέμελη το ξέρουμε όλοι. Αυτό που μας παρουσιάζει για πρώτη φορά και είναι άξιο αναφοράς είναι η λογοτεχνική του πλευρά. "Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ" είναι ένα από τα καλύτερα και σημαντικότερα βιβλία της νεοελληνικής πεζογραφίας. Πρόκειται πραγματικά για ένα διαμάντι που θα συζητηθεί

H «Λωξάντρα» δεν είναι απλώς βιογραφία, ούτε απλώς μυθιστόρημα. Στο συναρπαστικό αυτό κείμενο οι πραγματικοί και οι φανταστικοί χαρακτήρες συγχωνεύονται για να αναπλάσουν την εικόνα της Πόλης πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. H Mαρία Iορδανίδου έγραψε το βιβλίο το 1963, όταν ήταν ήδη εξήντα έξι χρόνων, επειδή ―έλεγε― δεν ήθελε αυτά τα λίγα πράγματα που ήξερε να τα πάρει μαζί της. H «Λωξάντρα» είναι η ιστορία της γιαγιάς της: μέσα από αυτήν, η Mαρία Iορδανίδου ξαναζωντανεύει μιαν ολόκληρη εποχή, ακόμα και «τώρα, που όλα αυτά πέρασαν και το χορτάρι της λησμονιάς αρχίζει κιόλας να φυτρώνει».

ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ Τα Ματωμένα Χώματα τα είπαν «Βιβλίο της σύγχρονης εξόδου του 

μικρασιατικού Ελληνισμού». Τα είπαν «σεισμική δόνηση». Μυθιστόρημα 

που «Τσούζει. Ζεματάει. Καίει. Τιμωρεί. Έχει ψυχή ανθρώπινη. Οργή λαού. Πόνο 

εθνικό. «Κάστρο σωστό λόγου, ενάντια στον καιρό, τη λησμονιά και το ψέμα». Τα 

Ματωμένα χώματα εκδόθηκαν το 1962, από τότε έχουν πουληθεί 250.000 αντίτυπα. 

Μεταφράστηκαν σε μια σειρά χώρες, Γαλλία, Σοβιετική Ένωση, Ουγγαρία, σε όλα τα 

Βαλκάνια κ.λ.π. Στην Τουρκία είχαν συγκλονιστική ατμόσφαιρα του βιβλίου αυτού, 

που είναι ένα είδος «Πολέμου και Ειρήνης» της Ελλάδας - γράφει ο Οίκος Σαντέρ - 

αντί ν' αναζωπυρώνεται το μίσος, ζωντανεύει το ανθρώπινο δράμα όλων των μικρών 

λαών που σφαγιάζονται στο βωμό των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων.» «Το διάβασα σε 

μια νύχτα - γράφει ο πρόεδρος του Βιομηχανικού Επιμελητηρίου της Πόλης, 

Ερτογιούλ Σουσάλ - κι έχυσα δάκρυα και για τους δυο λαούς μας. Ωραίο βιβλίο, 

απόλυτα έντιμο σαν όλα τα μεγάλα έργα. Οι διανοούμενοί μας το υποδέχτηκαν με α

Το Εργοστάσιο των μολυβιών είναι ένα μυθιστόρημα για την επανάσταση και τους επαναστάτες. Επίσης είναι ένα μυθιστόρημα για τα τρομερά γεγονότα που συγκλόνισαν τον κόσμο, και για άλλα, λιγότερα τρομερά, που τον συγκλόνισαν επίσης. Η ιστορία αρχίζει το 1866, στο Κάιρο, όταν χτίζεται η διώρυγα του Σουέζ, και τελειώνει στην Αθήνα λίγες μέρες πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Πρόκειται για το χρονικό μιας ελληνικής αστικής οικογένειας που δεν μοιάζει με τις άλλες, και που δεν συμμορφώνεται με την ηθική του δέκατου ένατου αιώνα. Ακόμα πρόκειται για την ιστορία μιας μεγάλης φιλίας, που αρχίζει στη Ζυρίχη και που συνεχίζεται στις ταραγμένες πόλεις του κόσμου: στο Βερολίνο και στην Αγία Πετρούπολη. 

Kαλοκαίρι 1994. Tότε άρχισαν όλα. Δεν τον γνώριζε τον ετεροθαλή αδερφό του γαμπρού της η Mυρτώ. Όταν τον πρωτοείδε, τα χέρια τους σφίχτηκαν λίγο περισσότερο, τα βλέμματα διασταυρώθηκαν πολλές φορές. Kανείς δεν κατάλαβε τίποτα. Mόνο εγώ. Eγώ έπιασα στον αέρα να φεύγει από κοντά μας η Mυρτώ, να χάνεται στα μάτια του άλλου. Aυτός ο έρωτας, που γεννιόταν έτσι ξαφνικά κι απροσδόκητα μπροστά μου, με τρόμαζε. Πόσο θα 'θελα να κάνω κάτι να τον εμποδίσω. Aν μπορούσα τουλάχιστον να γυρίσω πίσω το χρόνο, όταν αυτοί οι δυο δεν είχαν ακόμα συναντηθεί. Aν μπορούσα! Όμως ούτε το χρόνο μπορούσα να σταματήσω, ούτε να φρενάρω τις επιθυμίες και τους πόθους τους. Πού θα οδηγούσε αυτή η σχέση; Aπό ποια σκοτεινά μονοπάτια έπρεπε να περάσουν; Πώς θα αντιδρούσε ο άντρας της και η κόρη της; Πώς θα αντιδρούσε προπαντός ο γιος της, με τη μεγάλη αδυναμία που είχε στον πατέρα του; Πώς θα συγκρατούσε το μεγάλο του θυμό; Kανείς δεν μπορούσε να υποψιαστεί τότε αυτό το αδιέξοδο.

Tο Nούμερο 31328 είναι η ίδια η ταυτότητα του συγγραφέα, τότε που παιδί 

δεκαοκτώ χρόνων οδηγήθηκε από τους Tούρκους στα κάτεργα της Aνατολής. Tο βιβλίο 

είναι ένα συγκλονιστικό χρονικό «γραμμένο με αίμα», όπως επεσήμανε ο Bενέζης, 

προσθέτοντας: «Λέω για την καυτή ύλη, για τη σάρκα που στάζει το αίμα της και 

πλημμυρίζει τις σελίδες του». στην αρχική του μορφή γράφτηκε το 1924 και 

ξαναδουλεύτηκε το 1931, οπότε εκδόθηκε για πρώτη φορά. H επιτυχία που σημείωσε 

τότε ήταν τεράστια, ακόμα και έξω από τον ελληνικό χώρο.

Ένα από τα αριστουργήματα της νεοελληνικής λογοτεχνίας, η Αιολική Γη είναι το βιβλίο του χαμένου παραδείσου των παιδικών χρόνων στα παράλια της Μικρασίας, και του δραματικού ξεριζώματος από τη γενέθλια γη. Το πλήθος των φανταστικών προσώπων, των εμψυχισμένων φυσικών στοιχείων, των παιδιών και των μεγάλων που συνθέτουν τον κόσμο της αιολικής γης είναι δοσμένα από το ώριμο ύφος του συγγραφέα με μορφή παραμυθένια, με πληρότητα μαγική.

Η περιήγηση ενός Αμερικανού φιλέλληνα στον κόσμο της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και η μανική του προσήλωση στον αγώνα των λαών ενάντια στην απολυταρχία δίνουν αφορμή να ξεδιπλωθούν πέντε χρόνια πολέμου και ονείρων, από τον ξεσηκωμό της Μακεδονίας ως τα βουνά του Ασπροπόταμου, της Ρούμελης κι από κει στο έγκλειστο Μεσολόγγι.

Η "Αηδονόπιτα" είναι ένα μυθιστόρημα μιας μεγάλης περιπέτειας, που στις σελίδες του συναντάμε τον Νικόλαο Παπάφη, τον Κασομούλη, οπλαρχηγούς της Ρούμελης και του Ολύμπου, τον Μπάιρον, ακόμα και τον Ανώνυμο, τον συγγραφέα της "Ελληνικής Νομαρχίας".

Είναι ένα βιβλίο στραμμένο στον αγώνα του ανθρώπου για ελευθερία και αυτοδιάθεση, μα πιο πολύ στο ζεστό κουκούλι του έρωτα, που είναι ο δρόμος και ο βατήρας της άλλης ελευθερίας, της υπαρκτικής. Όλα αυτά συμβαίνουν στις ατραπούς μεγάλων ταξιδιών, καθώς η ανθρώπινη μοίρα, δεμένη πισθάγκωνα στο μεσιανό κατάρτι, χαρτογραφεί με το βλέμμα της τα έσχατα του ωκεανού.

Ένα ιστορικό μυθιστόρημα του ευρύτερου βορειοελλαδικού χώρου μέσα από το χρονικό δύο οικογενειών που απλώνεται σε τρεις ολόκληρες γενιές. Από την Ανατολική Ρωμυλία και την Αδριανούπολη στα τέλη του 19ου αιώνα και από τα καμένα χωριά των φυλετικών ανταγωνισμών στη Μακεδονία της ίδιας εποχής, έως τη σημερινή Θεσσαλονίκη, οι πόλεμοι, η προσφυγιά, ο ιδρώτας και τα πάθη τόσων χρόνων έρχονται και στραγγίζουν στη συνάντηση ενός άντρα και μιας γυναίκας έναν τριήμερο καύσωνα του Αυγούστου κάτω από περίεργες συνθήκες.

Είναι ακόμη ένα μυθιστόρημα-έπος του αγώνα της καθημερινής ζωής, καθώς και μια ελεγεία των «αποτυχημένων», του έρωτα και του χρόνου που περνά. Πιο πολύ όμως είναι το εκτενές μυθιστόρημα της Θεσσαλονίκης. Τα κτίρια, οι δρόμοι, τα στέκια, οι γωνιές της, οι εξοχές της, τα περίχωρα, το δέρμα της ολόκληρο, με το αποτύπωμα ενός ολόκληρου αιώνα.